Όταν το βαθύ κράτος προσπάθησε να καταπνίξει την λαϊκή εντολή στην Ιταλία

Διεθνή Σαν σήμερα 12 Δεκεμβρίου του 1969 ξεκινάει μια μαύρη σελίδα στην πολιτική ιστορία της γείτονος χώρας που έμεινε γνωστή ως η "Στρατηγική της Έντασης".

Επιμέλεια Πέτρος Καραϊσκάκης

Βομβιστική επίθεση στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνο, σκοτώνει 16 και τραυματίζει 90 ανθρώπους. Σηματοδοτεί την έναρξη της περιόδου της «Στρατηγικής της Έντασης» στην Ιταλία.

Έτσι ονομάζεται η περίοδος, όταν οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, σε μία προσπάθεια κατάπνιξης της αυξημένης αντιπολιτευτικής δραστηριότητας στη χώρα και των συνδικαλιστικών κινημάτων, (βλέπε Μάϊος του `68), καθοδήγησαν σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, με τη βοήθεια ακροδεξιών ομάδων, κατηγορώντας τον αναρχικό χώρο και την αριστερή ιδεολογία εν γένει.

Μετά την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα, την οποία ακολούθησαν την ίδια ημέρα τέσσερις ακόμα επιθέσεις στη Ρώμη και το Μιλάνο, έγιναν πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών, καθώς οι εκρήξεις προβλήθηκαν από το κράτος ως ενέργεια αναρχικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο αναρχικός εργάτης σιδηροδρόμων Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι.

Ο Πινο κρατήθηκε παραπάνω από τις επιτρεπόμενες 48 ώρες στο τμήμα για ανάκριση. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου αυτόπτες μάρτυρες τον είδαν να πέφτει από παράθυρο του τέταρτου ορόφου του Αστυνομικού τμήματος που κρατείτο, στο κενό.

Η επίσημη εκδοχή έκανε λόγο για «αυτοκτονία», γεγονός που αμφισβητείται έντονα από την κοινή γνώμη - ο θάνατος του Πινέλι, έγινε ευρύτερα γνωστός από το έργο του Dario Fo «Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού». Σηματοδοτώντας και την επιστροφή του μεγάλου ιταλού συγγραφέα και στοχαστή, στην σάτιρα.

 

Πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις ακολούθησαν μετά το θερμό 1969, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1984, με 85 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

[«Οι συντηρητικές, δεξιές κυβερνήσεις θέλανε να στιγματίσουνε την ιδεολογία της αριστεράς, παρουσιάζοντας ως δαιμόνιο της κοινωνίας την αναρχία και το συνδικαλιστικό κίνημα. Το κλίμα φόβου και πανικού που καλλιεργούσαν στον λαό, το χρησιμοποίησαν ως μοχλό κατεύθυνσης της κοινωνίας σε πιο συντηρητικά και αυταρχικά αντανακλαστικά. Δεν τα κατάφεραν.»]

 

Οι βομβιστικές αυτές ενέργειες προκάλεσαν μεγάλη κοινωνική ένταση, καθώς πολλά στοιχεία, έπειτα από πολύχρονες έρευνες, απέδειξαν ότι ήταν καθοδηγούμενες από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες (όπως η SID), με κρατικές εντολές.

Αποκαλύφθηκαν, επίσης, διασυνδέσεις μεταξύ φασιστικών οργανώσεων και μυστικών υπηρεσιών. Ωστόσο οι υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η οργανωμένη αυτή προσπάθεια καταστολής έχει αφήσει το στίγμα της όχι μόνο στην Ιταλία του τότε.

Ακόμα και σήμερα, πολλές ενέργειες που αποδίδονται σε αναρχικές ομάδες αφήνουν υποψίες δεξιάς ή και κρατικής εμπλοκής, οι οποίες σπάνια έρχονται στο φως.